in een hoek van de kamer zit je
de telefoon rammelt
je kijkt niet in het glas
maar de kamer in en achter je
vervormt je achterhoofd tot iets lelijks
zodra je op de spiegel let
je wordt al dik als je aan je reflectie denkt

er is lijm aan de telefoon
en de hoorn is zwaarder
dan je ooit zult groeien

achter de hoorn is een domein
van dubbele elektrische tonen
dat je angst aanjaagt
omdat ze uitmondt in de werkelijkheid
buiten
aan de andere kant van de lijn