toen ik naar een wolk als een zoutvlakte keek,
naar een patroon dat op schelpen leek
en een zwarte vogel, die toch het laatste
zonlicht in zijn veren weerkaatste,
verdronk ik bijna in de lentezon,
in blauwe diepte waarin ik niet ademen kon.
sprong mijn raam naar buiten uit elkaar,
wat te doen, met zoveel voorjaar?