Hier ben ik nog nooit geweest.
De grond lijkt bekend,
het hout kraakt hetzelfde,
er zijn warme stenen.

Weg is de brug,
tussen mijn lichaam, mijn gedachten,
een warm vallen vangt zichzelf
op een koude plaat in mijn nek.

Aandacht is niet te richten,
bloedt langzaam van de wolken weg,
naar zonlicht en een kleed
dat je lichaam draagt.

Ja, de aarde draait en de sterren ook.
Grote spiralen bewegen hier uit elkaar,
vergeten, als wij, te grijpen
met vervagende vingers naar een glibberige arm.

De bel rekt zich steeds verder,
en de aarde zwermt om de zon.
In steen groeit de ruimte
en het hout dijt krakend uit.