Met verborgen vormen
zweven ze teder
voorbij de plaats waar
nog steeds de afdruk zichtbaar is
van mijn hoofd in het gras.
Waar ik jaren wachtte,
nu loop ik soms even met ze mee.
Soms klamp ik ze even aan,
dat mag als ik mijn gedachten
geordend houden kan,
niet nerveus wordt.
De warmte,
het geloven,
lange haren,
mijn wang.
Heel even
fluwelen armen om mijn leven.
Ik vergiste me
in afstandelijke blikken;
ze keken liefdevol naar mij.
Ik zag mijn gezicht
in de spiegel van het raam.
`s Nachts op straat besefte ik
dat ik begrepen word.