De mensen van… (2004)

De mensen van…

Ze leven niet,
althans, zo lijkt het.
Ooit zijn ze weggevaagd,
gestorven,
een trieste gebeurtenis.
Het hele dorp miste ze
en dus maakten ze hen opnieuw,
om het straatbeeld op te fleuren.

De oude vrouw
staart ijzig voor zich uit,
dwars door me heen.
Wat doe ik hier?
Waar is dit dorp?
De oude vrouw beweegt niet.
Waarom beweegt ze niet?

Het meisje op haar kinderfiets,
fietst steeds datzelfde rondje.
Ze is mechanisch,
ze is een pop.
Ze is niet levenloos,
ze is dóód!
Dat emotieloos gezicht!
Ik wil schreeuwen,
ik raak in paniek;
ze maken me doodsbang.
Ze zitten vast in een cirkel,
die dat ene moment omsluit.
Vast in wie ze waren
in de ogen van de dorpelingen,
maar ze zijn dood,
mijn god,
ze zijn dóód.

Het was alsof het me in mijn slaap was ingefluisterd.
Ik voelde hun aanwezigheid wegvloeien naar de gang.
Iets zegt me, dat ik de naam van het dorp zou moeten weten.
Overleden, mechanische poppen, de mensen van…