Ik denk dat ik weet
van het staren door niets heen,
de bloeddoorlopen ogen,
de stilte zonder rust.

Ik denk dat ik weet
van wat je vasthoudt in je armen,
wat maar troostend, wat maar zacht lijkt,
ontoereikend surrogaat in een kussen.

Ik denk dat ik deels begrijp
wat er is gebeurd.

Ik denk dat ik weet,
vanwege de verschillen.

Een scherm is nu
een verwrongen spiegel,
een poort tot het verleden,
verhalend van duizend beelden,

waar series letters rangschikken
tot zinnen die troostend kunnen zijn
al tuurt de werkelijkheid kil
over je schouder.

Ik hoop dat je weet
van meelevende mensen,
van vrienden die je roepen kan,
en van de pijn die eens voorbij zal gaan.