Ik liep alsof ik bang was de stenen te breken,
als in een wereld van flinterdun glas.
De stilte was bewust en comfortabel,
de nacht onmetelijk donker,
de sterren met duizenden

Er liep bijna niemand,
iedereen reed ergens
in de verte,
zo rusteloos,
niet wetend wat te doen.

Gedachten kwamen in rust
oud zeer vriendelijk vloeiend
loswekende roest van eerder,
traanvocht in mijn ogen
een nieuwe lens om door te gaan.