‘Goed, dan doe ik nu het licht uit, en laat ik jullie alleen. Wel stil zijn, hè!’ We bevinden ons in een grote kubus die op al haar vlakken, inclusief de vloer, bedekt is met schuimrubberen punten. De omvang van de ruimte is moeilijk in te schatten; elk gevoel van perspectief verdwijnt in het schaduwspel […]

Het is gaat niet allemaal over muziek en geluid in mijn leven; ik heb ook altijd flink veel geschreven. Een mens moet toch een hobby hebben. Onderstaande is een kleine selectie van oud werk, dat ik liever niet verloren zou zien gaan. Misschien zit er iets voor je bij.

Eigenaardig, al die kleur, die bloesems en dat groen. Dat verschil in golflengte dit op kan komen doen. We spreken van paletten schakeringen en tint. Hoe een oog in zo`n klein spectrum toch al die weelde vindt.

ze zweeft in een huis met groene haren, een galjoen lang verzonken kraakt nog na van een ongevraagde doop de kamer binnenzwemmend, denkt ze: “Ik bel hem nooit weer!” Linna zwemt in de oceaan, heeft de franse revolutie in haar zuurstoffles.

het is alles behalve stil om me heen. Ik zit in een boksring met dikke, rode touwen, koud door de tocht, warm door de felle lampen. Mijn handen voelen klam. Overal buiten de touwen zijn kinderen, joelende kinderhoofdjes, gillend om vermaak, zover mijn door het spotlicht verblind zicht reiken kan. Soms komt er een de […]

als ik tussen de tonen mocht liggen onder stapels gelig notenschrift waar spieren onwillekeurig samen trekken door de ruimte achter de akkoorden wat zou ik dankbaar zijn voor mijn langzaam prevelen mijn koortsdromen mijn klankkast, mijn ritmisch ijlen, mijn onbeweeglijkheid bedolven onder een piano

heel erg groot was ze niet, maar om haar heen waaiden torens van wind. de eeuwige sneeuw bleef moeilijk zonder lawines liggen op de toppen van haar razernij. ze was met haar gedachten nog achter de voordeur waardoor ze naar buiten kwam. katoenstof stak de draak met haar benen door het golven van haar rode […]

het neerslagde heftig er viel van alles neer maar vandaag is het rustig, kalm en stuimig weer.

schenk me nieuwe kleuren in deze kil geschetste nacht vol biels- en wegenlijnen vol lichten ver weg zacht waarachter mensen op elkaar wachten en slapen dan een leven lang aan het einde van hun krachten rusten onder kraaienzang

wat kijk je vanaf je poster ik kan er niets aan doen dat ze je gevangen houden als ik kon zou ik je bevrijden maar waar wil je dan naartoe? er is iemand die heel veel op je lijkt je zou kunnen verbleken in de zon of oprollen als je uit je kader stapt het […]

daar waar het water stroomt achter de dijken waar ze dingen vrij eenvoudig bekijken waar de mensen nog op elkaar lijken waar niet alleen de wei volstaat met dikhuiden daar tussen het riet ligt Genemuiden – waar het altijd naar geld en naar arbeid ruikt waar koud als het noorden de morgen ontluikt waar de […]

we vielen in de gracht maar daar denk ik nu niet aan ik probeer me te ontdoen van de waterplanten, dat ik mijn handen kan neerleggen op het rond van je kleren zo scherp gevouwen je voelt het in je buik ook daarlangs stroomt water straks zijn we schaamteloos de gracht kadeloos en zoveel schoner […]

ik kwam hier zelden nog maar nu stemt het me smelterig dat ik de zolder leeg heb gemaakt waar toen dat matras lag waarop ik je aanraakte toen we vluchtten voor de tirannieke deurbel waaraan de zondagsrust hing wel vijftien man sterk en waar ik je kuste maar je niet bleef slapen omdat bij jou […]

Ik dacht even je te voelen, dwars door al die zuurstof heen. ik dacht even je te voelen, misschien was ik gewoon alleen. je lichaam drukte op het mijne, en niet ver weg was je gezicht. ik voelde contouren en je lijnen, en een soort van droomgewicht. het mag niet meer dan hierbij blijven, het […]

in die twee seconden die ik doorbracht moe en zacht gesproken, opgevouwen in je armen, stonden mijn voeten in twee vergeten schoenen in een tuin en was ik de plantjes die eruit groeien, opeens meters hoog. en jij één met de omgeving, station ns, die zei dat alles goed is, alles al goed is, en […]

ze speelde beter dan haar broer, zo kon ze dagelijks testen. dat op zich was voer genoeg om hem dagelijks te pesten. ze hield van haar gitaar zag niets anders staan. van binnen was ze gaar, maakte er een einde aan. met gitaar sprong ze neer voelde leven wegebben. pestte broerlief nog een keer hij […]

ik weet niet waar de deken eindigt en huid begint. hoofd zwelt als een cumulus. ik tel de aderen en de minuten tik-klop klop-tak tot ik niet meer denken kan. blauw-groen pulserende riviervertakkingen langs mijn hoofd puls-puls pijn-pijn licht is het mes geluid het heft. vervloekt vervloekt de vlijmscherpe herrie buiten.

stil het donker in je oog, dat ik er nog in kijken mag. ik zit op mijn knieën rug omhoog, schijn met een lampje waar je vroeger zag. doe net of er leven uit je ogen komt jij in je vroegere perfectie, in je gezicht is licht allang verstomd, wat ik zie is slechts reflectie. […]

in een hoek van de kamer zit je de telefoon rammelt je kijkt niet in het glas maar de kamer in en achter je vervormt je achterhoofd tot iets lelijks zodra je op de spiegel let je wordt al dik als je aan je reflectie denkt er is lijm aan de telefoon en de hoorn […]

ik kan niet blijven wachten. dus verzoent mijn eelt zich met het asfalt en brokkel ik de morgen in, waar rust geen rol heeft en ik over je vertellen kan, waar niemand het hoort. salut, liefste, ik wilde dat het anders was.

ik weet nog van vroeger toen groeiden we samen; om wie het hardst ging, en hij altijd net iets hoger. we wisten niet waarom; samen reikten we, want reiken leek het hoogste, we vingen vliegen in de zomer. ook al hebben we nooit echt zonlicht gezien, we ontvouwden bladeren met groen, we zogen de potgrond […]

prooivogel slaat haar vleugels uit. haar spieren, mijn schouderbladen, in haar spanwijdte vangt ze de wind en buigt die tot onderin mijn rug. ik moet haar voeren, dat ze groot wordt en moeilijk te temmen, net als vroeger. ik moet zitten ademen, dat ze kalm blijft. in haar spanwijdte moet ik rusten, erop vertrouwen dat ze […]

we zaten samen in het gras, denk ik. Het was in de ochtend, dus het vondelpark bestond nog niet. Ze had dat paarse truitje aan waar de eenden zo van houden. De vijver klotste van genot. Het was een goede dag, maar alle sentiment kwam over alsof het vals was. Al die gebouwen. Als je […]

vanavond in elke kraag een stuk en iedereen in alle staten een volk gezoogd in passieloos geluk trekt vleugellam door alle straten

vandaag zag ik een meisje op haar rug een rode tas die tas zwol zo dat meis net een lievebeestje was ze leek me wel wat warrig en ook wat andersom geen stippen op haar rug maar op haar capuchon

als ik je maar niet kwijtraak aan iemand dichtbij als ik je maar niet kwijtraak aan iemand die ik ken maar aan iemand van wie ik geen weet heb verder weg dan vroeger niet aan hem dan is het goed

de overkant is groen. misschien kan ik er het meisje vangen dat in het water viel uit een boom die daar ooit stond. misschien dat ik even naar haar zwaai, even mijn hoofd tegen het hare leg het water insmelt gedag zeg en neerregen in nieuwe grond.

De enige redding is te vallen, dus zit hij op een fiets met vleugels, een bel en een pauwestaart met de drie kleuren van de amerikaanse vlag. – andere kleuren hadden ze niet – Daarmee slingerde hij over een vliegtuigvleugel naar beneden tot de springschans op de rand en daarna diepte. Er zat niks anders […]

toen ik naar een wolk als een zoutvlakte keek, naar een patroon dat op schelpen leek en een zwarte vogel, die toch het laatste zonlicht in zijn veren weerkaatste, verdronk ik bijna in de lentezon, in blauwe diepte waarin ik niet ademen kon. sprong mijn raam naar buiten uit elkaar, wat te doen, met zoveel […]

Mijn spullen zijn satellieten in een baan om mij. Zonder hen zou mijn lichaam bij mijn huid ophouden. Met hen omvat ze een heel huis, met stoelen, tafels, een enorme kast, met suiker voor in de thee. Wanneer amputeer ik mijn bezit?

Een bedlamp werpt licht door drie lagen dekens en ik lig eronder. vraag me af wat het betekent dat ik geen woorden hoor, maar wel de vormen voel van aan mij gerichte zinnen, gelach en gejoel. ik voel en weet zeker: ze zien waar ik ben vrienden, collegas, iedereen die ik ken begint sneller te […]

Neem me op in de foto, neem me op in de bloemen, leg mijn papieren huid op je wang. Vervorm de negatieven, flits me terug, verdraai het licht, dat de zee mijn hakken raakt, mijn hand je middel, de zon ons haar, het zout de wind, je gezicht mijn kern. In mijn rimpelende handen zal […]

Hier ben ik nog nooit geweest. De grond lijkt bekend, het hout kraakt hetzelfde, er zijn warme stenen. Weg is de brug, tussen mijn lichaam, mijn gedachten, een warm vallen vangt zichzelf op een koude plaat in mijn nek. Aandacht is niet te richten, bloedt langzaam van de wolken weg, naar zonlicht en een kleed […]

Wat te doen met kansgolven, wat te doen met onzichtbaar licht? Is iemand verantwoordelijk voor de richting van alle deeltjes die loskomen van zijn schoen? Al die lijnen, al die kansen, elke stap een andere toekomst. Hoe te leven met de veelvoud der dingen?

Het schip gaat kantelend ten onder terwijl het volk van de vlonders dondert. We gaan door met de muziek! Koud water steekt zó venijnig dat men uit wanhoop elkander pijnigt. Eindelijk een gillend publiek!

Een klap, een schurend geluid, elektriciteit in zijn haren. Een vlam, een bal van vuur verwarmt de huid niet zonder prijs.

Valse akkoorden besluipen me van achter

overal zoeken we liefde de plant heeft liever water planten en liefde groeien niet vanzelf

Het plafond lijkt vriendelijk, haar draagkracht mij goed gezind. Het tikken van de klok is nog het meest dominant aanwezig: tik…tik…tik… Ik luister naar de stiltes tussen de geluiden. Buiten rijden auto`s, buiten praten mensen, tegels bewegen er. Ik luister naar de stiltes achter de geluiden, dat draagvlak waarin klanken zwemmen. Laat mij maar liggen, […]

Iemand sloeg hard met een stuk hout op de vloer en riep: “Wat ontbreekt er nu, op dit moment!?” Tsja. Geen huidcellen lang verloren, geen afgeknipte haren, geen weggegroeide vrienden, geen omgeslagen blad, niet de brieven die verbrand zijn, niet de warmte in het bed, niet de omgeslagen bomen, niet de beoefenaar die de laatste […]

Vreemd, zoals je daar ligt, stamvader van zovelen. Kijk maar; de deur steeds weer open, de deur gaat steeds weer dicht. Allemaal nakomelingen van je. Je merkt het niet, zeggen ze, maar zou je niet ergens nog een stukje onaangetast bewustzijn hebben? Ik wil het graag geloven. Waar ben je toch? Je bent weer een […]

ik zie de bloemen laag vliegen en de zwaluwen welig bloeien door het maaien van de messen die de planten snoeien

Haar aandacht zweeft om haar heen, als lange losse armen, een verloren vloeistof in water. Zachte, energievolle handen strelen de gasten over hun wangen, door hun haren. Naast haar neemt iemand haar draaien over, ze geeft ze een slinger, een teder duwtje in de juiste richting. Misschien dat de wereld tòch zo werkt als ik […]

Mijn gedachten in het zand doen je verschijning te niet; je lichaam stort in mijn armen uiteen tot draden, zonder bestemming, verwaaiend in de zomerwind. Zo snel als je kwam ben je vervlogen. De hemel brandt. Wèèr alleen.

Met verborgen vormen zweven ze teder voorbij de plaats waar nog steeds de afdruk zichtbaar is van mijn hoofd in het gras. Waar ik jaren wachtte, nu loop ik soms even met ze mee. Soms klamp ik ze even aan, dat mag als ik mijn gedachten geordend houden kan, niet nerveus wordt. De warmte, het […]

De mensen van… Ze leven niet, althans, zo lijkt het. Ooit zijn ze weggevaagd, gestorven, een trieste gebeurtenis. Het hele dorp miste ze en dus maakten ze hen opnieuw, om het straatbeeld op te fleuren. De oude vrouw staart ijzig voor zich uit, dwars door me heen. Wat doe ik hier? Waar is dit dorp? […]

Mijn energie breekt los. De dag was zo kalm, zo zacht. Ze overschaduwde de angst die toch aanwezig was. Het zonlicht overschaduwde van boven. En, ja, toen dacht ik aan haar. Er waren tegels, er was gras. Pas nu ik muziek hoor ontwaak ik, branden tranen in mijn ogen.

De stilte was nooit nieuw Het licht nooit bijzonder Misschien was er nooit een meester Die gelijk had

Hier lijkt de vloer van hout. Hier is niets dan rust. Blote voeten, koude grond, contact. Zo lang sinds we iemand zochten om te eten. Een rad draaide, een wiel slingerde, nu ben ik hier. Niets dan mijn aanwezigheid. Je zou het eenzaamheid kunnen noemen, maar dat is niet wat het is. Het is op […]

Een kennisgeving, gefronsde wenkbrauwen, verhalen, geruchten, verraden haar komst. Een streling, een slaghout, twee handen. Aphrodite, vergeef me de liefde die ik ontbeer. Laat me ondanks dit, ondanks de kilte in mijn ogen, niet alleen achter.

Ik weet niet tegen wie ik praat. Laat ik zo beginnen. In maanden heb ik zelden woorden gericht, omdat ik niet weet wat woorden waard zijn, ik speel met ze, dat zou van u moeten komen. Dat heeft de leraar gezegd. Is het beeld dat ik had toereikend? Het is versplinterd. Ik heb mijn wereldbeeld […]

Ik denk dat ik weet van het staren door niets heen, de bloeddoorlopen ogen, de stilte zonder rust. Ik denk dat ik weet van wat je vasthoudt in je armen, wat maar troostend, wat maar zacht lijkt, ontoereikend surrogaat in een kussen. Ik denk dat ik deels begrijp wat er is gebeurd. Ik denk dat […]

Op een bankje zit een jongen heel tevreden starend naar de lucht. ogen open, ogen dicht, wie raadt het verschil?

Ik liep alsof ik bang was de stenen te breken, als in een wereld van flinterdun glas. De stilte was bewust en comfortabel, de nacht onmetelijk donker, de sterren met duizenden Er liep bijna niemand, iedereen reed ergens in de verte, zo rusteloos, niet wetend wat te doen. Gedachten kwamen in rust oud zeer vriendelijk […]

Ik verlies hem even uit het oog, ik weet niet waar hij is, nu. Meestal loopt hij naast me, nooit voor me, in de weg, nooit achter me, dreigend. Altijd daar waar dat voor mij het makkelijkst is. Soms is hij weer weg, rent de bomen in. De bladeren verhullen hem. Hij komt en gaat […]

Ik slaap half en lig verwonderd te staren naar de symbolen en figuren in mijn blikveld. Ze schuiven, vormen patronen, hebben daar een bedoeling mee misschien. Ik kijk alleen maar verwonderd, naar schuiven, elementen, halve woorden die iets zeggen moeten. Het is allemaal onbegrijpelijk voor me ik moet ze teleurstellen. Zal ik vragen of ze […]

Hij bleef gewoon doorkruipen. Of ze nou op hem spuugden, of hem sloegen, hij kroop gewoon door, zonder enige neiging tot wraak, of een andere reactie. Kruipen leek hem het beste, kruipen betekende redding, leek het, en dus kroop hij en kroop hij en kroop hij door zijn eigen bloed, door zijn eigen vlees, op […]

Daar in dat stille kleine hoekje barst ik uit in tranen, schreeuw ik wat niet gezegd mag worden, rijg ik de oordelen aan mijn stem. Daar verdelg ik alles dat mij dierbaar is en vrees ik voor mezelf.

Ik luister in stille gedachten naar de zachte stemmen die vanuit alle onzichtbare plekjes zingen, naar bomen die ruisen onder het regenachtig genot. Naar bladeren die zo ongepast snel bewegen in de rust. En ik vergeet zó vaak te kijken, zo vaak te kijken. En telkens weer verbaas ik me hoe makkelijk ik hier uitgroei, […]

Het is gaat niet allemaal over muziek en geluid in mijn leven; ik heb ook altijd flink veel geschreven. Een mens moet toch een hobby hebben. Bovenstaande is een kleine selectie van oud werk, dat ik liever niet verloren zou zien gaan. Misschien zit er iets voor je bij.